مقایسه ی هوش معنوی و خودپنداره، در دانش آموزان دختر نابینا و بینای دوره ی متوسطه ی دوم شهر تهران

سابقه و اهداف: از­ آنجایی­که هوش معنوی و خودپنداره می­تواند بر رشد همه­جانبه­ی دانش­آموزان مؤثر باشد؛ در این پژوهش، هوش معنوی و خودپنداره­ی دانش­آموزان دختر نابینا و بینای دوره­ی متوسطه­ی دوم شهر تهران، در سال تحصیلی 94 - 95 مقایسه­ شده است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع علّی- مقایسه­یی است. جامعه­ی آماری شامل همه­ی دختران نابینا و بینای دوره­ی متوسطه­ی دوم است که در سال تحصیلی 94 - 95 در شهر تهران مشغول به تحصیل بودند. از­آنجا­که، تعداد دانش­آموزان نابینـا 50 نفر بود؛ به­دلیل حجم پایین این بخش جامعه­ی هدف، همه­ی دانش­آموزان، برای مطالعه درنظر گرفته شدند. بدین­صورت­که به­تعداد متناظر با حجم دختران نابینای درحال بررسی؛ دانش­آموزان دختر بینا نیز در پژوهش گنجانده شدند. به 100 نفر انتخاب شده در این پژوهش (بینایان و نابینایان)، افراد نمونه اطلاق می­شود. روش نمونه­گیری پژوهش حاضر، به­صورت نمونه­گیری در دسترس بوده است. برای سنجش هوش معنوی، از پرسش­نامه­ی هوش معنویِ علی بدیع و همکاران (1389) (si)؛ و برای سنجش خودپنداره، از پرسش­نامه­ی خودپنداره­ی راجرز (1951) (scq) استفاده ­شده ­است. علاوه­براین، تحلیل داده­ها با روش­های آمار توصیفی؛ و در بخش استنباطی، با آزمون تحلیل آنوا انجام شده است. این پژوهش تمام موارد اخلاقی مرتبط را رعایت نموده است.    یافته ها: براساس نتایج به­دست­آمده، بین هوش معنویِ دانش­آموزان نابینا و بینا، تفاوت معناداری وجود داشت (p<0.05). بدین­صورت که هوش معنوی در دانش­آموزان دختر نابینا، به­صورت معناداری، بیشتر از همتایان بینای آنان بود؛ ولی این تفاوت درباره­ی خودپنداره­ی این دو گروه معنادار نبود. نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان ­داده که درک و نگرش دانش­آموزان نابینا نسبت به توانایی­هایشان در سطح بالایی قرار دارد و هم­طراز با همتایان بینایشان است.